Lubiłem ten fragment z Fado. Piosenka o duszy Zbigniewa Kadłubka, w którym pisał o historii Wizygotów i o tym jacy som (czy są). Pisał to, bo chciał ( jak podkreślał we wprowadzeniu do książki) przez taką analogię ujrzeć Śląsk z innej perspektywy.

Tamten tekst wzbudził moje uznanie, był poszukiwaniem odpowiedzi na pytania lub po prostu je stawiał. Nie znajduję tego w wywiadzie, który jak rozumiem jest swoistym credo dla nowego, współczesnego czasu, w jakim Śląsk się znalazł. Gdy Śląsk, Ślązacy i geografia miejsca rozczarowuje albo odbiera mu, mojemu Śląskowi, szanse.

No cóż, rozczarowania rzeczywistością mogą być różne. Stanu tego nie da się uniknąć, pytanie jednak o diagnozę i możliwe scenariusze tego, co „po rozczarowaniu”, jest już tym co mnie w sprawie Śląska interesuje.

Zacznijmy jednak od dwóch zarysowanych w tym tekście kontekstów i obalania mitów niemożności, dupowatości czy innych rodzajów fatum, jakie ciążą (lub potencjalnie) miałyby ciążyć nad Śląskiem. Zacznę zatem od owego determinizmu geograficznego, bo w sumie to ciekawa i oryginalna sprawa.