Dom małżeństwa Lemke (niem. Landhaus Lemke) w Alt-Hohenschönhausen (obecnie dzielnica Berlina- Lichtenberg) z 1932 roku. Zaprojektował go sam Mies van der Rohe, ostatni z dyrektorów BAUHAUSU. Realizacja była ostatnim, zachowanym niemieckim projektem Miesa van der Rohe, poprzedzający jego emigrację z Niemiec do USA w 1937 roku.

Zamysłem pary inwestorów było wzniesienie podmiejskiego domu, zlokalizowanego w malowniczej dzielnicy willowej nad niewielkim jeziorem Obersee. Karl Lemke, niemiecki Żyd i drukarz z wykształcenia, był współwłaścicielem zakładu drukarskiego i graficznego (Bendix und Lemke), a od 1929 roku drukarni artystycznej Druckerei  Kunst-Lemke. Martha Lemke była Niemką, co okazało się zbawienne w okresie panowania narodowych socjalistów, ponieważ pomimo rozmaitych szykan mieszanemu małżeństwu udało się zachować własność domu do 1945 roku.

Początek prac nad projektem domu wyznacza spotkanie Karla Lemke z ówczesnym i ostatnim zarazem dyrektorem Bauhausu Miesem van der Rohe w lutym 1932 roku w Berlinie. Poza zainteresowaniami samego Lemke’go (współpracował w ramach projektów graficznych z najlepszymi grafikami i artystami reprezentującymi berlińskie środowiska awangardy), na wybór tego architekta (i estetyki szkoły Bauhausu, z której architekt Mies van der Rohe wyrastał) wpływ miała jego słynna już wówczas willa Tugendhatów (ukończona w 1932 roku) w Brnie.

Zadanie postawione  przez oboje inwestorów Miesowi van der Rohe było tylko pozornie proste, lecz tak naprawdę bardzo trudne. Lemke zdefiniowali przyszły dom, jako willę, która ma być: funkcjonalna, nowoczesna (awangardowa) i parterowa, ściśle powiązana z otoczeniem ogrodowym. Małżeństwo Lemke było bezdzietne i z tego powodu  w projekcie nie uwzględniono pomieszczeń dla dziecka/dzieci. W wystroju i umeblowaniu domu poszukiwano funkcjonalności, minimalizmu formy i w jakimś stopniu malarskich, światłocieniowych rozwiązań integrujących płaszczyzny podłóg, ścian, przenikania się żywiołu światła, powietrza.