Ten tekst nie zainteresuje chyba nikogo, kto ma mniej niż 40 lat, no może jest w wieku 35+? Tak myślę, tzn. tego się obawiam. Wspominanie dzieciństwa sprzed 40 lat, to zadanie tyleż nostalgiczne, co niebezpieczne. Uczucia, emocje… cała ich fala i gama może w człowieku wezbrać, no i co wtedy? Gdy się ich nie opanuje? Gdy zawładną nami do reszty?

Zatem lektura tego tekstu jest, powiedzmy, na własne, choć niewielkie ryzyko.

Rzecz dotyczy rocznicy pierwszej emisji Pohádky z mechu a kapradí (inaczej Křemílek a Vochomůrka),