To nie jest powrót, skoro nigdy stąd nie wyjechałem?

Inny pejzaż, a może kolory po prostu się zmieniły?

Każde poznanie sprawia, że wnikamy głębiej,

uświadamiamy sobie poziom naszej (nie)wiedzy z wczoraj?

I dziwimy się, jak moglismy tak żyć? Nie wiedząc?

Spacerując potykam sie o znaki.

Mijam krzyż wystawiony przez matkę po stracie syna.

Kamienie upamiętniające tych co znaleźli się daleko od domu i nie wrócili… w 1813 roku…

1813 rok, czyli nigdy? Kiedyś? Nigdy?

Czas w takim miejscu niemal traci na znaczeniu. Nie przyśpiesza naszych kroków, ani ich nie spowalnia.

To co nabiera znaczenia to emocje.

Zanurzają się w kolorycie nie-zimy, jaką tutaj spotykam.

[Rudy, luty 2016 r.]